Informatieve bijeenkomst met Roelof Keen

Roelof Keen (* Meppen, 1964)

Roelof Keen is geboren in Meppen, mor woont tegenwoordig in Klazienaveen. Hij is veur veul mèensen in Drenthe gien onbekende. In ieder geval niet veur mèensen die een beetie belangstelling hebt veur sport, en dan met name de gehandicaptensport. Keen is geboren met een fysieke beparking, of zoas ze vrogger zeden: hij is ongelukkig. Hij is rolstoelgebunden, zeg wij tegenwoordig. Maor dat is veur Keen gien beparking um uut zien lief en leven te halen wat erin zit. Starker nog, hij maakte van zien handicap zien starke punt, hij gung rolstoelracen op het allerhoogste niveau. Hij hef internationaal grote successen behaold; wereldkampioen en zilvern medaille op de Olympische Speulen van 1988 in Seoul en hij hef daorbij wilde avonturen beleefd. Hij las een maol een Drentse verhaolenbundel van Jan Germs en was toen zo inspireerd dat hij zien eigen belevenissen ok op papier zet hef. Hij schref in zien eerste boek, ‘Dikke arms, kleine bienties’, op een luchtige en humorvolle manier over zien leven as rolstoeler en top-sporter.

In een ontwapenende stijl, fris van de lever en met veul gevuul veur humor. De verhalen wordt op de linkerpagina’s an mekaar regen deur teksten van Leny Hamminga, die vanof de ziedlijn meer vertelt over het leven van dizze bijzundere ex-topsporter.

Mien va hef de oorlog van A tot Z metmaakt. Hij had er heel veul verhalen over. Van het neerstortende Duutse vliegtuug toen e an het eerappelkrabben was. Samen met mien tante Hillie tussen Möppen en Witteveen, en hij vertelde over het underduken umdat e niet naor Duutsland wol te warken, en over het carbidschieten met Tinus, dat ze deden um de moffen in de war te brengen toen de Tommy’s kwamen. Die Tinus was mien va zien kammeraod. Veur oes kinder was het oom Tinus. Hij woonde in Stadskanaol en had een autosloperij. Regelmaotig kwam hij met vrouw Trientje bij oes op visite. 
Een grote knoestige man. Eeuwig een Caballero zunder filter op de lip, handen, zo groot, daor wuurden je bang van. Hij pruut ok een beetien raor, zo van: “Zit dien zeun nog aaid in dat zaikenhoes doar in Fraislaand?” Want in weekeinde kreup ik ja gewoon deur de kamer as zie der waren.“Ja,” zee mien va, “deur de week kröp hij daor.”“Kroepen,” zee oom Tinus, “das ja nait niks veur hom. Ik heb genog old iezer en ik mok een waogentje veur hom.”Echt waor, het volgende weekeinde was e der weer, met zien “waogentje” veur mij. Een holten bakkie met drie wielen en twee stangen die aj die op en deel beweugen, het veurwiel andreven. Mien va zette mij er op en zee: “Nou moej met die twee stangen wupwappen.”
Ik reed rondties over oes arf under het goedkeurend oog van mien va en oom Tinus. Beide een halve Caballero zunder filter op de lippe. De wupwap was een feit. 

En achterof is dit misschien wal de anzet veur mien sportcarrière west.

Oet: Roelof Keen - Dikke arms, kleine bienties